Ευχαριστούμε την Εφημερίδα των Συντακτών για την ολοσέλιδη παρουσίαση των δομών αλληλεγγύης της Πόλης και της ευρύτερης περιοχής της.
Της Ντίνας Δασκαλοπούλου,
http://www.efsyn.gr
Τι σχέση ο Μάρλεϊ με την Πέτρου Ράλλη; Καμία. Σε πρώτη ανάγνωση. Γιατί, σε δεύτερη, δεν υπάρχει άλλος από τον Μπομπ που να έχει τραγουδήσει καλύτερα τα συναισθήματα των ανθρώπων που συναντάω σήμερα: γονείς που βρέθηκαν να οργανώνουν φροντιστήρια, δάσκαλοι που ονειρεύονται κοινές συνελεύσεις με τους μαθητές τους, νοικοκυρές που βρέθηκαν εθελόντριες γραμματείς σε εξίσου εθελοντές οδοντιάτρους. «Παράξενο πράγμα, σιχαίνομαι αυτό που κάνω, παρόλο τον ενθουσιασμό», μου λέει η Κάτια. Και κάπου εδώ μπαίνει ο Μπομπ, ενώ στη Νίκαια ψιλοβρέχει. «Nobody likes to ask for money / Nobody likes to play the clown / Nobody likes to wait in a long line / Nobody likes to be pushed around /Everybody wants their family protected/ What we need? SOLIDARITY».
Η Κάτια είναι σήμερα ο ξεναγός μας στις δομές αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης που έφτιαξαν οι Νικαιώτες τούς τελευταίους μήνες για να επιζήσουν της κρίσης. Καθώς περπατάμε, μου εξηγεί αυτό το παράξενο, αμφίθυμο συναίσθημά της: «Δεν είναι καθόλου η δουλειά μας –πολύ περισσότερο η πολιτική άποψή μας- να υποκαθιστούμε το κράτος στις υποχρεώσεις του. Νιώθω πάρα πολύ άσχημα όταν κάθε Σάββατο εξορμούμε στα σούπερ μάρκετ για να μαζέψουμε τρόφιμα. Αλλά κάπως έπρεπε οι άνθρωποι της γειτονιάς μας να επιβιώσουν. Για την ώρα καλύπτουμε 180 οικογένειες».
Περπατάμε προς το Σχολείο Αλληλεγγύης, μια δομή ενισχυτικής διδασκαλίας που έφτιαξαν γονείς και δάσκαλοι πριν από έναν χρόνο όταν πολλαπλασιάζονταν τα παιδιά που δεν είχαν να πληρώσουν τα 600 ευρώ τον μήνα που απαιτούσε ένας ιδιώτης. Στεγάζονται στους χώρους του 11ου γυμνασίου που τους παραχώρησε ο δήμος της πόλης. «Τι διαφορά έχετε από ένα ιδιωτικό φροντιστήριο, εκτός του ότι τα μαθήματα είναι δωρεάν;» ρωτάω τους καθηγητές. «Το σχολείο μας είναι δυστυχώς το ίδιο βαρετό με το κανονικό. Αναπαράγουμε ό,τι κάνει το λύκειο, απλώς για να βοηθήσουμε τους μαθητές μας να τα βγάλουν πέρα», λέει η φιλόλογος Μάνια.
«Το στοίχημά μας είναι να ενεργοποιήσουμε τα παιδιά και να λειτουργήσουμε σαν συλλογικότητα μαζί τους και με τους γονείς. Να καταφέρουμε να δούμε τη γνώση σαν δικαίωμα κι αγαθό, να οργανώσουμε περισσότερα από μια ξερή διδασκαλία», συμπληρώνει η φυσικός Μαριανίκη. Ο Γιώργος Λοΐζος, αντιπρόεδρος της ένωσης συλλόγων γονέων, προσδιορίζει το βασικότερο μάθημα που παίρνουν εδώ τα παιδιά: «Η βασική διαφορά της αλληλεγγύης από τη φιλανθρωπία είναι ότι εμείς επιδιώκουμε να εμπλακούν όλοι ενεργά κι όχι να δέχονται παθητικά βοήθεια. Κι επίσης θέλουμε του χρόνου να μην μας χρειάζεται κανένας από τους 100 μαθητές μας. Θέλουμε η κοινωνία να έχει σταθεί στα πόδια της και να κάνει την ανατροπή».
Μου φαίνεται εντυπωσιακή όλη αυτή η δουλειά, αλλά ακόμα δεν έχω δει το Αλληλέγγυο Ιατρείο που μόλις πριν από μια εβδομάδα άνοιξε για το κοινό σε χώρο που παραχώρησε και πάλι ο Δήμος: 20 εθελοντές στη γραμματεία και 35 γιατροί καθημερινά από τος 9.30 το πρωί μέχρι τις 9.30 το βράδυ φροντίζουν τους ανασφάλιστους αρρώστους που φτάνουν εδώ από όλη την περιοχή του Πειραιά. Το ιατρείο –δυστυχώς- απευθύνεται σε τεράστιο κοινό, αφού πληθαίνουν εκείνοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες που, αν και ασφαλισμένοι, δεν μπορούν να πληρώσουν τα ταμεία τους (και άρα μένουν χωρίς φάρμακα) ή οι άνθρωποι που δεν μπορούν να καλύψουν ούτε τη συνεισφορά τους.
Αφησα για το τέλος την πιο ζόρικη ίσως από όλες τις δράσεις που αναπτύσσουν οι Νικαιώτες. Στην Κοκκινιά της προσφυγιάς και του μπλόκου, τον τελευταίο καιρό έχει κάνει έντονη την παρουσία της η Χρυσή Αυγή: με μηχανοκίνητες πορείες και πεζές περιπολίες μέχρι ντου στα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι ναζί χτυπάνε μετανάστες κι επιχειρούν να σπείρουν κλίμα τρόμου. Από το 2005 λειτουργεί εδώ σχολείο για την εκμάθηση ελληνικών, αλλά τώρα πια για τους 100 μαθητές και τους 10 καθηγητές τους είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα φροντιστήριο. Μιλήσαμε με τον φιλόλογο Χρήστο Αλεξανδρίδη: «Οι μαθητές μας έρχονται κάθε Κυριακή για να συναντήσουν φίλους, να νιώσουν ενταγμένοι. Παλιά ερχόντουσαν με το φόβο του χωροφύλακα που τους έστηνε καρτέρι για να τους ζητήσει χαρτιά, τώρα ζουν με την απειλή του χρυσαυγίτη. Αναγκαστήκαμε να κάνουμε τα μαθήματά μας πιο νωρίς, γιατί φοβούνται περισσότερο μόλις πέσει το σκοτάδι. Ομως αυτοί οι άνθρωποι, παρ” όλα αυτά, δεν χάνουν κανένα μάθημα και δεν αποφοιτούν ποτέ, έρχονται ισοβίως. Γιατί το σχολείο είναι για αυτούς η χαρά της ζωής».
Απόψε το βράδυ οι Νικαιώτες οργανώνουν μια μεγάλη γιορτή στον Πολυχώρο «Μάνος Λοΐζος» (Θηβών 245) για να μαζέψουν τρόφιμα και φάρμακα. Τι σχέση έχει ο ρεμπέτης Γιάννης Λεμπέσης με τον Μπομπ Μάρλεϊ; Καμία. Σε πρώτη ανάγνωση. Γιατί, σε δεύτερη, είτε το πεις με ταξίμι, είτε σε ρέγγε, what we need? SOLIDARITY.
