Της Μαρίας Μπαλάφα.
Κι όταν λέμε "πάει ο παλιός ο χρόνος", γιατί δεν γινόμαστε λίγο πιο συγκεκριμένοι; Πού πάει; Υπάρχει ένας κόσμος με vintage ξεφυλλισμένα ημερολόγια; Με σημειώσεις στα περιθώρια; Με ωρολόγια προγράμματα; Και καλά πάει, τι παίρνει μαζί του; Κι ο χρόνος αλλάζει για όλους την ίδια στιγμή;
Διατηρούμαστε κατεψυγμένοι σε θερμοκρασία δωματίου. Τυλιγμένοι αεροστεγώς. Διάφανο σελοφάν. Ημερομηνία ανάλωσης, δες στον πάτο της συσκευασίας.
Φαντάσου πως μέσα μας υπάρχουν κρυσταλλάκια. Κενά περιεχομένου. Χυμένα. Εξαερωμένα. Άδεια. Και κρύα. Αρκεί όμως ένα ανεπαίσθητο σοκ. Τρύπημα καρφίτσας στον δείκτη. Αυτά τα 24 καρέ, που πιάνει η άκρη του ματιού και γκλιν-γκλιν τα κρυσταλλάκια μας γεμίζουν (ίσαμε κι εκείνο της ζήλειας).
Όλο αυτό, που ζούμε, μας επαναφέρει στις πραγματικές διαστάσεις με τα υγρά να κυκλοφορούν εντός μας. Βουτήχτε το δάχτυλό σας λίγο πριν κοχλάσει. Και σχηματίστε καθημερινά και υλοποιήσιμα πλάνα. Εκείνους τους μεγαλοπρεπείς απλούς σχεδιασμούς, που ακολουθούν το ρυθμικό "υποκείμενο - ρήμα - αντικείμενο".
Υπάρχουν σκύλοι που είναι ένα τσακ πριν σου μιλήσουν στη γλώσσα που καταλαβαίνεις. Τα σκυλιά της αλληλεγγύης, που σώθηκαν και υπάρχουν, γιατί κάποιοι εξίσου από τα κάτω δεν τα προσπέρασαν, όπως δεν προσπέρασαν κανένα χαρτόκουτο. Αυτά τα ίδια σκυλιά, που γαβγίζουν ακούγοντας τον κίνδυνο του -γοητευτικού- δύσκολου τρόπου.
"Γεια σας, είμαστε από το 'Μυρμήγκι' της Κυψέλης (τον Βύρωνα, τη Νίκαια και αλλού) και σήμερα συγκεντρώνουμε γάλα, ρύζι, αλεύρι, λάδι, μακαρόνια, ντοματάκια κονκασέ, φρουτόκρεμες". Έξω από ένα σούπερ μάρκετ. Πόσο πιο απενοχοποιημένα στα ίσια; Ευθύβολα και ευθυτενώς. Χωρίς αναλύσεις, δαιδαλώδεις στοχασμούς, πολλές κουβέντες. Χωρίς διδακτορικά ή αποφάσεις από τα πάνω.
Τα σκυλιά της αλληλεγγύης τρώνε από το πιάτο σου. Τρελαίνονται από τη χαρά τους, όταν βλέπουν παιδιά να τρελαίνονται από τη χαρά τους. Και σε κοιτάζουν κατάματα, όταν έρχεται η ώρα ν' αντικρίσεις κατάματα όλα αυτά που θέλεις ν' αλλάξεις.
Εδώ που φτάσαμε, μας μένει μόνο μία λέξη, η ελπίδα. Ανακατέψτε τα γράμματα και ξαναβάλτε τα σε σειρά. Όσο πιο πολύ τη συλλαβίζεις, τόσο πιο όμορφη ακούγεται. "Να το φωνάξω τόσο δυνατά, που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο, καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει" είπε ο συγκλονιστικότερος Τάσος Λειβαδίτης παλεύοντας με την ουτοπία. Μα πόσες φορές δεν έρχονται οι στίχοι μπροστά μας ατόφιοι και εν κινήσει; Σε διαβάσεις. Την ώρα που παραδομένος βλέπεις την καταστροφή να έρχεται, σταυρώνεις τα χέρια και γελάς. Γιατί το έχεις ξαναζήσει και τελικά δεν είναι τόσο τρομακτικό όσο φαίνεται. Ή, έστω, μέχρι την επόμενη φορά.
Κι όταν λέμε "ευτυχισμένος ο νέος χρόνος", γιατί δεν γινόμαστε πιο συγκεκριμένοι; Ευτυχία είναι να μάθεις να πλέκεις με βελόνες Νο 4 κασκολάκια για τους ζωντανούς λαιμούς των φίλων σου κι όχι για κορμούς δέντρων. Οι ανάσες μας. Αυτός που σε μαζεύει από την αλάνα, σου τινάζει τα χαλίκια από τα χέρια και σε πηγαίνει σπίτι. "Αυτό που οι σκύλοι βαφτίσαν αγάπη".
Διατηρούμαστε κατεψυγμένοι σε θερμοκρασία δωματίου. Τυλιγμένοι αεροστεγώς. Διάφανο σελοφάν. Ημερομηνία ανάλωσης, δες στον πάτο της συσκευασίας.
Φαντάσου πως μέσα μας υπάρχουν κρυσταλλάκια. Κενά περιεχομένου. Χυμένα. Εξαερωμένα. Άδεια. Και κρύα. Αρκεί όμως ένα ανεπαίσθητο σοκ. Τρύπημα καρφίτσας στον δείκτη. Αυτά τα 24 καρέ, που πιάνει η άκρη του ματιού και γκλιν-γκλιν τα κρυσταλλάκια μας γεμίζουν (ίσαμε κι εκείνο της ζήλειας).
Όλο αυτό, που ζούμε, μας επαναφέρει στις πραγματικές διαστάσεις με τα υγρά να κυκλοφορούν εντός μας. Βουτήχτε το δάχτυλό σας λίγο πριν κοχλάσει. Και σχηματίστε καθημερινά και υλοποιήσιμα πλάνα. Εκείνους τους μεγαλοπρεπείς απλούς σχεδιασμούς, που ακολουθούν το ρυθμικό "υποκείμενο - ρήμα - αντικείμενο".
Υπάρχουν σκύλοι που είναι ένα τσακ πριν σου μιλήσουν στη γλώσσα που καταλαβαίνεις. Τα σκυλιά της αλληλεγγύης, που σώθηκαν και υπάρχουν, γιατί κάποιοι εξίσου από τα κάτω δεν τα προσπέρασαν, όπως δεν προσπέρασαν κανένα χαρτόκουτο. Αυτά τα ίδια σκυλιά, που γαβγίζουν ακούγοντας τον κίνδυνο του -γοητευτικού- δύσκολου τρόπου.
"Γεια σας, είμαστε από το 'Μυρμήγκι' της Κυψέλης (τον Βύρωνα, τη Νίκαια και αλλού) και σήμερα συγκεντρώνουμε γάλα, ρύζι, αλεύρι, λάδι, μακαρόνια, ντοματάκια κονκασέ, φρουτόκρεμες". Έξω από ένα σούπερ μάρκετ. Πόσο πιο απενοχοποιημένα στα ίσια; Ευθύβολα και ευθυτενώς. Χωρίς αναλύσεις, δαιδαλώδεις στοχασμούς, πολλές κουβέντες. Χωρίς διδακτορικά ή αποφάσεις από τα πάνω.
Τα σκυλιά της αλληλεγγύης τρώνε από το πιάτο σου. Τρελαίνονται από τη χαρά τους, όταν βλέπουν παιδιά να τρελαίνονται από τη χαρά τους. Και σε κοιτάζουν κατάματα, όταν έρχεται η ώρα ν' αντικρίσεις κατάματα όλα αυτά που θέλεις ν' αλλάξεις.
Εδώ που φτάσαμε, μας μένει μόνο μία λέξη, η ελπίδα. Ανακατέψτε τα γράμματα και ξαναβάλτε τα σε σειρά. Όσο πιο πολύ τη συλλαβίζεις, τόσο πιο όμορφη ακούγεται. "Να το φωνάξω τόσο δυνατά, που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο, καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει" είπε ο συγκλονιστικότερος Τάσος Λειβαδίτης παλεύοντας με την ουτοπία. Μα πόσες φορές δεν έρχονται οι στίχοι μπροστά μας ατόφιοι και εν κινήσει; Σε διαβάσεις. Την ώρα που παραδομένος βλέπεις την καταστροφή να έρχεται, σταυρώνεις τα χέρια και γελάς. Γιατί το έχεις ξαναζήσει και τελικά δεν είναι τόσο τρομακτικό όσο φαίνεται. Ή, έστω, μέχρι την επόμενη φορά.
Κι όταν λέμε "ευτυχισμένος ο νέος χρόνος", γιατί δεν γινόμαστε πιο συγκεκριμένοι; Ευτυχία είναι να μάθεις να πλέκεις με βελόνες Νο 4 κασκολάκια για τους ζωντανούς λαιμούς των φίλων σου κι όχι για κορμούς δέντρων. Οι ανάσες μας. Αυτός που σε μαζεύει από την αλάνα, σου τινάζει τα χαλίκια από τα χέρια και σε πηγαίνει σπίτι. "Αυτό που οι σκύλοι βαφτίσαν αγάπη".
